Normy ISO wpływają na normalizację także i kart płatniczych. W jaki sposób? Między innymi ustalają jakie karty płatnicze mają wielkość, materiał oraz ogólny wygląd.
Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna ISO wpływa w pośredni sposób na całe nasze życie. To bowiem ona – zrzeszając krajowe organizacje normalizacyjne – decyduje o ustalaniu norm obowiązujących wybrane rzeczy powszechnego użytku. Ustalanie norm opiera się na osiągnięciu pewnego konsensusu, jednak nie można przecenić działalności tej organizacji pozarządowej. Dlaczego warto o tym wiedzieć? Ponieważ naprawdę wpływa ona na nasze życie – między innymi na tworzenie kart płatniczych.
ISO – czym jest i czym się zajmuje?
ISO to Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, założona w 1946 roku w Londynie (choć oficjalnie rozpoczęła działalność dopiero 23 lutego 1947 roku). I zajmująca się wprowadzaniem norm w różnych branżach, z naprawdę różnych dziedzin naszego życia. Normy ISO wprowadzają także właściwe standardy, wedle których należy tworzyć karty płatnicze. Co prawda respektowanie norm ISO jest dobrowolne (organizacja ta nie może niczego narzucić), jednakże ustanawianie pewnych norm wpływa pozytywnie na ekonomikę. Jest również pewne, iż dzięki ich zastosowaniu dane rzeczy są naprawdę wysokiej jakości.
Warto wiedzieć, że ISO to pełna nazwa – a nie skrót. Wiele osób – nawet sama organizacja – łączy obowiązującą nazwę z greckim słowem „isos”, oznaczającym tyle co „równy”. Rzeczywiście etymologia zgadza się z zakresem działalności organizacji, której celem jest przecież powszechna równość i zachowanie pewnych standardów w ważnych dla naszego życia dziedzinach przemysłu.
ISO a karty płatnicze
Normy ISO wpływają na normalizację także i kart płatniczych. W jaki sposób? Między innymi ustalają ich wielkość, materiał oraz ogólny wygląd. Jeśli nie doszłoby do ustalenia pewnych powszechnie akceptowanych norm, wymiary karty jednej osoby mogłyby być większe, niż innego klienta – i na przykład nie mieściłaby się ona w portfelu.
Pamiętajmy, że normy te wpływają na siebie nawzajem – dzięki temu na przykład producenci portfeli wiedzą, jakiej wielkości kieszonki i przezrocza są odpowiednie.
Co zatem ustalają normy ISO? W najogólniejszej formie można rzec, iż podlega im:
- wymiar karty płatniczej, czyli jej szerokość, wysokość, grubość, narożniki oraz krawędzie,
- budowa karty,
- tworzywo karty,
- ogólna charakterystyka karty, czyli fakt, iż powinna być ona odporna na zgniatanie, chemikalia, niepalna, odporna na toksyny oraz wypaczenia na skutek działania temperatury i wilgoci, odporna na promieniowanie świetlne i tak dalej)
Najważniejsze normy ISO dla kart płatniczych
Powyższe dane dotyczące wymiarów i cech karty bankowej znajdują się w ISO/IEC 7810 – Karty identyfikacyjne – Charakterystyki fizyczne. Niezwykle istotne są także:
- ISO/IEC 7811-1 – norma opisująca zastosowane techniki zapisu, czyli wytłaczania znaków na kartach
- ISO/IEC 7811-2 – norma dotycząca umieszczania paska magnetycznego we właściwym miejscu karty
- ISO/IEC 7811-3 – norma opisująca rozmieszczenie znaków wytłaczanych na kartach ID-1.
- ISO/IEC 7811-4 – norma dotycząca rozmieszczenia ścieżek tylko do odczytu
- ISO/IEC 7811-5 – norma dotycząca rozmieszczenia ścieżek do zapisu i do odczytu
- ISO/IEC 7812-1
- ISO/IEC 7812-2 – norma dotycząca zgłaszania procedur i rejestracji
- ISO/IEC 11693 – norma dotycząca charakterystyki kart optycznych
Norma, która nie została jeszcze w skrócie opisana (ISO/IEC 7812-1) wymaga szerszych wyjaśnień. To norma dotycząca umieszczania na kartach identyfikacyjnych odpowiednich numerów identyfikacyjnych. Długość numeru ustalona jest w ISO 7811-3. Sam numer składa się zaś z dwóch części – czyli INN (Numeru Identyfikacyjnego Wydawcy) oraz Identyfikatora Rachunku Osobistego. INN zbudowany jest zaś także z dwóch części, czyli MMI (Identyfikator dziedziny Gospodarki) oraz Identyfikatora wydawcy.
Warto wyjaśnić, że algorytm, za którego pomocą potwierdza się numer karty kredytowej to tak zwany algorytm Luhn. Aby go wyliczyć, należy zacząć od podwojenia wartości naprzemiennie występujących cyfr numeru karty kredytowej, zaczynając od drugiej cyfry znajdującej się z prawej strony. Krokiem drugim jest natomiast dodanie oddzielnie cyfr iloczynów z pierwszego równania do cyfr znajdujących się w numerze karty kredytowej, które nie zostały wcześniej wykorzystane. Otrzymana w ten sposób suma powinna kończyć się na 0.
Dodaj komentarz